Het is inmiddels al 30 augustus, 17.31u en we zijn nog steeds in ons tuinhuisje bij Coen en Hary. Waarom??? Gisteren is helemaal NIETS van onze bagage gearriveerd. Onze vlucht in Nederland had vertraging omdat we moesten wachten op bagage van passagiers die uit een aansluitende vlucht kwamen. Toen dachten we nog....oh ze houden er dus inmiddels wel rekening mee dat alle bagage in het vliegtuig moet zitten. Toen mochten we in Parijs nog niet landen i.v.m. de mist. Na een aantal rondjes te hebben gevlogen mochten we landen en begonnen wij ons al een beetje zorgen te maken over onze aansluiting. Toen moesten we op de taxibaan wachten om ander vliegverkeer voor te laten. De frustratie begon al aardig op te lopen. Uiteindelijk mochten we parkeren aan de gate. Iedereen uit de gordels, bagage in de hand maar.......de deuren gingen niet open. De piloot durfde het bijna niet te zeggen maar de elektronica  van de slurf was defect!!! Uiteindelijk hadden we nog maar een half uur om aan de andere kant van het enorme grote vliegveld te komen. Dat was 1 jaar fitness in een half uur. Rennen, rennen, trap op, trap af, lift naar beneden, in een bus, weer rennen, in een rij bij de douane, weer rennen en toen eindelijk het applaus van de grondstewardessen in ontvangst nemen. Ze riepen BRAVO, want ze hadden dus wel een seintje gekregen waar we helemaal vandaan kwamen en hoe snel we dit hadden gedaan. Helemaal kapot zitten we dus eindelijk in het vliegtuig naar Madagascar met 7 nonnen achter ons. We zeiden vanaf nu zijn we gezegend!!.  Maar je voelt de bui al hangen... Niet dus! Vanwege diezelfde mist kregen ze nog geen toestemming om te vertrekken. Maar Harrie & Francis, toch bedankt dat jullie zo loyaal zijn geweest voor Air France om je kapot te rennen. Maar de beloning was er dus niet. Wij hebben Madagascar dus wel bereikt maar onze bagage niet. Gisteren nacht konden ze alleen bevestigen dat 1 koffer en de tentstokken voor Coen klaar stonden om vandaag mee te vliegen. Zo juist hebben we gebeld en hebben ze beloofd dat straks alle bagage zal arriveren. Maar voor ons geldt: eerst zien...dan geloven. Vandaag als dagvulling het oude koninklijke paleis buiten Tana bezocht en gegeten in de tuin van het oude station waar nu een restaurantje zit. Och je moet toch wat. Oh ja en een rondje supermarkt voor wat deo, tandenborstels en dergelijke. Een gum voor het ondergoed was gelukkig niet nodig want daarvan hadden we uit voorzorg wel wat extra in de handbagage. Dus straks wederom een trip naar de luchthaven, wordt dus weer nachtwerk (vannacht was het 1.30u voordat we in bed lagen) hopelijk gaat het vanavond iets sneller. En dan morgen vroeg weer op want we hebben nog wat vertraging in te halen. Maar verder alles goed hoor. Toch weer geweldig om hier te zijn en we hopen de rest van de reis op ietsje meer geluk.

Gisteren met veel frustratie onze bagage opgehaald. Omdat de douane ons meteen door liet toen ze ons formulier zagen dat we de bagage misten, stonden we vooraan bij de bagageband. We hadden zicht op de jongens die de bagage uit de karren moesten laden. Na een tiental karren voorbij te hebben zien komen zagen we gelukkig al onze bagage. Maar tot onze verbazing werden ze niet op de band gelegd maar buiten apart gezet. Met dank aan de Malagassy procedure dat eerst alle nieuwe bagage wordt uitgereikt en dat ze dan pas de vertraagde bagage met heel veel poespas verstrekken, waren we pas om 1.15u in het bezit van onze eigendommen en de Malagassy luchthaven bijna een medewerker armer. Want die sukkel had Harrie en een Franse passagier, die net zo veel geluk had als wij, tot het uiterste gedreven. Gelukkig was de luchthaven politie al naar huis (die vonden het ook veel te lang duren) anders hadden we nu misschien nog in hechtenis gezeten in plaats van op onze hotelkamer in Fianarantsoa. Want ja hoor, we zijn eindelijk onderweg naar het grote Zuiden. Vandaag wel wat extra uurtjes gemaakt omdat we nog wat vertraging moeten inhalen. (Van 9.00u tot 19.30u gereden met een uurtje lunchpauze) maar geen probleem voor Naivo, die zegt weer "wij zijn nog steeds commandoteam en kunnen samen alles aan!

Na de eerste fatsoenlijke nachtrust in een prima hotel (nu nog met warme douche) zijn we om 8.00u vertrokken. We hebben alvast een voorraad diesel ingeslagen omdat de diesel in Tulear van slechte kwaliteit is. Deze ochtend worden we in het begin zo'n beetje om de 2 km aangehouden door de politie. Want ook hier hebben ze geleerd dat corruptie geld oplevert. Maar Naivo kan lullen als brugman en heeft de schade kunnen beperken tot €1,-. Rond 10.15u arriveren we bij ons favoriete national parc Reserve d'Anja. En de ringstaart maki's stelen wederom ons hart. Alle ellende van de valse start is in 1 keer vergeten. We weten weer waarom Madagascar ons favoriete land is. Daarna een rustige rit naar Ranohira waar we om 16.15u arriveren en wederom een prima slaapplek met goed restaurant vinden. Nog even genieten van de luxe want dat zal snel minder worden.

We vertrekken om 8.10u richting Tulear. Tussen 10.00u en 11.30u maken we een leuke tussenstop om het volgende National Parc te bezoeken. Want de afzetters bij Isalo hebben we gelukkig overgeslagen. In het parc waar we nu zijn, Zombitse, vinden we voor een kleine entreeprijs de enigste lemuursoort die we nog niet hebben gezien. En natuurlijk weer mooie baobab bomen en kameleons en een prachtige grote statige vogel waarvan we de naam niet verstonden. De gids is een wandelende geluidsmachine die elke lemuursoort en vogelsoort kan imiteren om ze te lokken. Echt lachen hoe die met elkaar aan het "praten" zijn. Om 14.15u arriveren we bij het kantoor van de veerboot in Tulear om een afspraak voor morgen te maken. Dan volgt eerst de teleurstelling dat morgen geen veerboot vertrekt. Omdat we ons geen 2 dagen vertraging kunnen veroorloven besluiten we balend dat we dan morgen een zware tocht van 10 uur met de auto gaan maken. Op dat moment zegt het meisje van de veerboot: "maar jullie kunnen wel vandaag mee!" En wel over 40 minuten. Schrikken, maar we slaan het niet af. Dus zonder te hebben gegeten melden wij ons braaf om 15.00u in de haven. Stom!! We weten dat we in Madagascar zijn dus uiteindelijk vertrekt die boot pas om 17.05u. En wat treffen we het toch weer. De zee is enorm wild dus we zullen het maar positief bekijken....we hebben een gratis carwash! En een chauffeur die nog nooit zo stil is geweest. Om 19.20 komen we in het pikkedonker aan in Soalary. We geven een meisje uit Anakao een lift. Zou een win-win situatie moeten zijn. Zij snel thuis en wij een gids om ons in het donker de weg te wijzen. Goed plan, slechte uitvoering. Ze weet totaal de weg niet en laat ons 27 km te ver rijden. Gelukkig zijn twee locals onderweg zo aardig om met ons mee te gaan, één in de auto en één achterop het reservewiel. Die weten wel de weg. Eerst stoppen we bij een hotel waar de nachtwaker ons geen kamer kan aanbieden omdat de baas er niet is en dan komen we ook nog eens in het losse duinzand vast te zitten. Dus dat wordt duwen voor de 3 heren (incl. Harrie). Om 22.00u arriveren we bij Safari Vezo. Een prachtige bungalow op het strand maar helaas zonder water. Er worden nog wat emmers water gebracht waarmee we ons kunnen wassen. En dan zonder eten naar bed want de aggregaat is al uit en de koks liggen al lang op bed. Welterusten Harrie en Francis. (Met in de maag alleen een stokbroodje met jam en een glaasje jus, oftewel ons ontbijt van vanmorgen.)

Deze ochtend verbazen we ons over het paradijs waar we hebben geslapen.  Het is een prachtige bungalow op het strand met een keurig onderhouden tuin. Een Franse dame is hier de manager dus dat betekent een heerlijk ontbijt. En dat is een echte luxe in Madagascar. We hebben het paradijs voor ons alleen, dus ook het prachtige strand! Toch besluiten we om verder te reizen omdat we hier in 2006 ook al 3 dagen zijn geweest. Om 11.00u maken we een stop bij het National Parc aan het Tsimanampetsotsa meer waar de flamingo's vertoeven. Helaas is het meer enorm groot en staan de flamingo's in het midden waardoor het stipjes blijven. Op het laatst vliegen er gelukkig nog een paar in onze richting waardoor we ze toch nog heel even goed kunnen zien. Verder heeft het park ook een mooie grot waarin blindvissen zwemmen. En natuurlijk ontbreken de Baobab bomen niet. De mangrove zorgt voor een extra verrassing want die is hier echt prachtig. Om 13.30u vervolgen we onze weg naar Itampolo. Naivo roept net iets te snel dat deze zandweg goed te rijden is want om 15.30u staan we stil met een lekke band. De krik zakt weg in het rulle zand waardoor deze te kort is om de auto omhoog te krikken. Gelukkig vindt Harrie twee stronken hout die stevig genoeg zijn om onder de krik te leggen. Dan de zware taak voor Naivo om in deze hitte de band te verwisselen. Maar na een uurtje kunnen we onze weg vervolgen. En dan lukt het toch om keurig op tijd, iets na vijven, Itampolo te bereiken. We bemachtigen 1 van de 4 bungalows, genaamd Sud Sud. En wat worden we gelukkig van de DOUCHE MET WARM WATER. En na het eten een geweldig diner. Heerlijke tomatensoep met stokbrood en een nog heerlijkere gegrilde vis  met rijst en bonensaus. De ananas met caramel die ook nog is inbegrepen in dit menu van €7,50 verruilen we voor thee en koffie. En jullie zullen als je de beelden van deze plek ziet, snappen dat we hier besluiten 2 nachten te blijven. Want ook op dit paradijs hebben we het rijk alleen.

Om 7.00u zitten we al aan het ontbijt want het is hier echt te gaaf om op bed te blijven liggen. Itampolo staat ook bekend om de aanwezigheid van de walvissen. Volgens de manager waren ze gisteren de hele dag goed te zien. Als het hard waait maken ze enorme sprongen. Maar ja, wij zijn op bezoek dus natuurlijk is de wind gaan liggen waardoor ze vandaag niet springen. Heel in de verte zien we ze af en toe bewegen en wat water omhoog spuiten. Maar we komen nog op 2 plekken in het zuiden waar ze ook zitten en op onze eindbestemming moeten we ze toch echt gaan zien. Als we gaan lunchen vertelt Naivo dat het gelukt is om een "garage" te vinden waar hij de band heeft kunnen repareren. Vanmiddag lukt het Harrie gelukkig om samen  met Naivo de gebroken kabel van de aansteker in de auto te repareren (die had ons op weg naar Tulear al in de steek gelaten) En zonder deze aansteker kunnen we onderweg onze telefoon niet opladen en dus geen gebruik maken van de GPS die daarop is geïnstalleerd. En die hebben we keihard nodig dus we zijn erg blij
dat dat klusje ook is geklaard.

We vertrekken om 7.30u uit Itampolo en moeten dan volgens de manager met gemak rond 14.00u Lavanono bereiken. Al snel rijden we door Cactusland. Het weggetje is eigenlijk te smal voor onze auto maar dat had Coen ons vooraf al verteld. Dus de auto, die dit jaar groen is, wordt langzaam aan weer blauw. Vonden wij toch al een mooiere kleur. Op het moment dat de weg iets breder wordt en we dus meer vaart kunnen maken, staat er een rimboetaxi (=grote truck volgepropt met lokale bevolking) met stukken. Met daarachter een tankwagen die er dus ook niet meer door kan. Naivo informeert naar de schade en het is snel duidelijk dat die hier vandaag niet meer weg komen. Gelukkig gaan    twee mannen van de rimboetaxi de weg voor ons verbreden. Dat wil zeggen: een rij cactussen uitgraven! Goed voor ons en voor hun want wij nemen achterop de auto iemand mee die voor hun ossenkarren kan gaan regelen om de mensen op te halen. Vroeg in de middag ontbreekt op onze GPS app een aantal keren een stukje van de route. Dan volgt de discussie met de locals welke weg we het beste kunnen nemen. Twee jongere mannen zijn er van overtuigd dat we de kortste route kunnen nemen over de duinen. Een oudere man zegt al dat eerder deze week een terreinwagen terug is gekomen omdat het niet is gelukt. Maar omdat de jongens aanbieden mee te reizen om ons te helpen als we ons vast rijden, zijn Harrie en Naivo overtuigd dat het een goed plan is. Wat is dat toch met mannen?!  Als jullie ooit Paris Dakar kijken dan is dat wat je je moet voorstellen bij deze route. Omdat we probeerden het meest rulle zand te ontwijken, komen we vast te zitten op een met wat gras begroeid heuveltje. Terwijl de mannen onze auto aan het uitgraven zijn, verkennen we het verdere traject een beetje en we weten het zeker: er is geen doorkomen aan! Dus terug naar het dorpje (met bijna 1,5 uur tijdverlies) om alsnog de andere lange route te nemen. Een butskei route door de bergen waar we ook weer vast komen te zitten op een enorme rotsblok. Het is echt ongelofelijk dat het gelukt is om uiteindelijk Lavanono te bereiken. De route die wij hebben genomen wordt blijkbaar alleen nog gebruikt voor ossenkarren. In Lavanono vinden we (wederom in het donker) wel gemakkelijk de plek die we in gedachten hadden, Ranch Lavanono - chez Gigi! De manager moppert eerst waarom we niet vooraf hebben gebeld zodat hij voorbereid was op onze komst maar als hij hoort welke route we hebben gereden snapt hij dat we met de telefoon geen bereik hadden en dat we toe zijn aan rust en een goed diner. Hier wordt dan ook prima voor gezorgd. Deze plek is wederom privé voor ons dus wederom slapen we in de mooiste bungalow met het mooiste terras aan zee. Klein nadeel, geen sanitaire voorziening in de bungalow. Maar dat is hier in de verste verte niet te vinden. Het water is hier erg schaars (dus ook duur) waardoor we het moeten doen met een emmer douche en expeditie Robinson toilet. Maar wel allemaal heel charmant en kleurrijk aangelegd. Dit is de meest sfeervolle plek waar we tot nu toe zijn geweest in Madagascar.

Als ik me iets voor 7.00u ga wassen zie ik Naivo al weer druk in de weer bij de auto. Gelukkig was hij erg vroeg wakker om te ontdekken dat we wederom een kapotte achterband hebben en van een voorband is waarschijnlijk het ventiel niet meer goed waardoor deze langzaam leeg loopt. We kunnen dus wederom onze tocht niet volgens plan voortzetten. Naivo heeft het wiel al verwisseld en 2 mannen gevonden die hem helpen om de band te repareren. De binnenband is doorboord met een cactusnaald. Wat gek toch, zijn wij gisteren cactussen tegengekomen?!! We blijven dus sowieso een extra nacht hier. Rond 10.00u komt Naivo ons van ons luie zonnedek halen omdat de auto is ready to Attack. Zoals hij zo mooi zegt Attak! We gaan nu het zuidelijkste puntje van Madagascar bezoeken, Cap Saint Marie. Het is slechts 25 km van Lavanono en we hebben nu dus ruim de tijd om het te bezichtigen omdat we toch een extra dag moeten blijven. De gids van dit eveneens National Parc vertelt ons in de auto dat het water zo schaars en duur is dat ze zich slechts eens in de 10 dagen wassen. Nou dat had hij niet hoeven te vertellen....dat hadden we al geroken. De kaap is echt schitterend. En, hoewel weer iets te ver weg naar onze zin, springen de walvissen in het rond. Wandelen we tussen prachtige schildpadden en zien we een paar prachtige sprinkhanen waarvan we er tot nu toe slechts een paar zijn tegengekomen, in plaats van de miljoenen die hier volgens het Nederlandse journaal zouden rondvliegen. Rond 16.00u hebben we ons weer geïnstalleerd op ons zonnedek van de bungalow. Echt uniek om hier te zitten/liggen met aan de horizon de springende walvissen.

We vertrekken rond 7.30u richting onze eindbestemming van Het Zuiden, Fort-Dauphin. Monsieur Gigi uit Lavanono heeft onze komst alvast aangekondigd zodat er vanavond zeker een goede kamer voor ons beschikbaar zal zijn. Gelukkig is de ochtend route best goed te doen. (Als je tenminste op z'n Malagassy denkt, maar dat doen wij inmiddels) We hebben onze laatste voorraad diesel in de auto gegooid, dus we moeten niet verkeerd gaan rijden. Om 13.30u maken we met opzet toch even een kleine omweg naar Parc Berenty. We hebben nog steeds de Sifaka's nog niet op de grond gezien. Dit zijn de dansende lemuren die we een paar dagen geleden alleen in de bomen hebben aangetroffen. Maar helaas heeft Berenty geen kamer meer vrij en als we nu het park ingaan, dansen de Sifaka's niet meer. Dat doen ze alleen 's-morgens. Balen, maar tja het is niet anders. We besluiten dus om maar meteen door te rijden naar Fort Dauphin. Wat toastjes, die we dag 1 al bij de bakker in Tana hebben gekocht met 2 blokjes kaas is onze lunch voor vandaag. En eindelijk komen we een keer ruim voor zonsondergang aan op de plaats van bestemming, d.w.z. om 16.45u. En Monsieur Gigi had gelijk. Onze plek voor de komende 2 nachten is een paleis. "Het kost wa, mar dan hedde ok wa." Wel gênant hoe zwart wij hier binnen stappen maar dat zand gaan we er nu heerlijk vanaf spoelen zodat we als beschaafde mensen kunnen gaan dineren en straks heerlijk in ons kingsize bed kunnen duiken.

Na een goed ontbijt met croissant en een yoghurtje en een vers sapje en fruit! rijden we om 7.00u naar Reserve de Nahampoana. Want we leggen ons er niet bij neer dat we na 3 bezoeken aan Madagascar de Sifaka's niet hebben zien dansen. Dit is het laatste park waar we ze kunnen aantreffen omdat ze alleen in het zuiden voorkomen. We waren al een beetje bang dat we al aan de late kant zouden zijn maar vandaag is onze Lucky Day. De gids zegt dat we zelfs een beetje vroeg zijn want de Sifaka's houden niet van natte voeten (ze lijken dus op ons Loes) Ze wachten dus tot dat de zon de grond heeft gedroogd voordat ze gaan "dansen". Het is natuurlijk gewoon hun manier van lopen maar zooooooo ontzettend gaaf om te zien. Alsof ze denken: die twee hebben al zo veel pech gehad, we zullen ons beste beentje eens voort zetten. Ook de ringstaart lemuren en bruine lemuren zijn volop aanwezig en lijken een beetje teleurgesteld te kijken dat wij geen oog voor ze hebben. Wat een goede keuze om hier nog naar toe te gaan. Vanmiddag lunchen we aan zee en rijden daarna naar een nabij gelegen vissersdorpje Ambinanibe. En hier vinden we een prachtig wit strand met een spectaculaire branding. We worden wel een beetje gezandstraald maar je hoort ons niet klagen. Voordat Naivo ons terugbrengt naar het hotel zorgen we weer voor een voorraad diesel en 5 Liter benzine voor de kleine veerboten die ons de komende dagen (hopelijk) naar de overkant van de rivieren gaan brengen. Helaas kunnen we morgen niet genieten van een luxe ontbijtje want we vertrekken om 5.30u.! Hopelijk maken ze een redelijke take-away variant.

Vandaag is 3 man personeel van het hotel vroeg hun bed uitgetrommeld omdat wij zo vroeg vertrekken. Maar alle goede bedoelingen ten spijt is er toch geen take-away ontbijt. Ze komen met het reguliere ontbijt aangedragen op een groot dienblad. Wat een zonde want daar hebben we dus geen tijd voor. Dan wordt ook nog de manager wakker gebeld om te vragen wat we voor de 2 croissantjes en 2 stukjes stokbrood moeten betalen. Onze dag is dus weer echt op z'n Malagassy gestart. Om 5.40 vertrekken we richting de rivier die we vandaag 8x moeten oversteken. Het verloop van onze dag is voor het grootste deel afhankelijk van deze avontuurlijke oversteken met de pontjes. We hebben wel geluk dat ze meestal al aan de goede kant van de rivier staan of naar ons op weg zijn. Maar de functionaliteit van de pontjes is vaak hilarisch! Van een behoorlijk groot exemplaar is de oprijplaat defect. De medewerkers duiken daarom met vieren in de rivier om onder water de plaat omhoog te duwen. En die is duidelijk bepaald niet licht. We proberen onze slappe lach te verbergen maar gelukkig moeten ze er zelf het hardst om lachen. En dan hebben we verschillende pontjes waarvan de motor al een aantal maanden defect is, dus ze worden handmatig via een katrol met draaiwiel naar de overkant getrokken. Maar dat gaat niet op voor de grote veerboot waar ook de motor van kapot is. Daar komt een half dorp aan te pas. De mannen hebben een soort van touwtrekwedstrijd op de boot. In een lange rij trekken ze de boot naar de overkant. Telkens als ze de voorkant hebben bereikt, lopen ze weer naar achter en herhalen deze oefening. En ook hier hebben deze mannen weer het grootste plezier. Zeker als ze ontdekken dat ik ze aan het filmen ben. Hier moet ik al snel mee stoppen omdat de een na de ander komt kijken hoe ze op de film staan en dat komt natuurlijk niet ten goede aan de snelheid van de overtocht. Links van onze auto hebben we dus dolle pret terwijl we rechts van onze auto worden geconfronteerd met een heel verdrietig verhaal. Hier zitten allemaal mensen die gisteren in een rimboetaxi zaten die is gekanteld. Hierbij is een vrouw om het leven gekomen. Helaas is dit in Madagascar geen uitzonderlijke gebeurtenis en zolang ze deze trucks zo vol blijven stoppen met mensen en bagage zal het ook niet veranderen. Met onze terreinwagen is deze route al amper te rijden. Dus met zo'n truck weet je dat ze vaak in de problemen komen. Als we diezelfde truck die gisteren is gekanteld even later voor ons hebben rijden, durven we echt niet meer te kijken als hij weer vast zit en op omvallen staat. De weg is zo smal dat als hij weer omvalt er voor ons geen mogelijkheid zal zijn om hem te passeren. Gelukkig blijft hij overeind en besluit de chauffeur eindelijk dat ze te veel schade aan deze truck hebben om de weg te vervolgen. En door al deze avonturen komen we vandaag uiteindelijk na zo'n 13 uurtjes reizen 166 km verderop aan op ons doel van vandaag, Sandravinany. (Onze gemiddelde behaalde snelheid is vandaag maar liefst 14 km per uur) Misschien zijn we daarom niet verbaasd als de toffe Franse, zeer gastvrije eigenaar van Le Relais du Sud Est ons verteld dat wij de eerste Nederlanders zijn die deze plek bezoeken. We denken steeds de meest idylisch plek te hebben gevonden maar deze Victor heeft Frankrijk vaarwel gezegd voor een wel heel bijzondere plek. In deze baai van de Indische Oceaan heeft hij een geweldig onderkomen gebouwd met 2 mooie bungalows. Hij baalt dat hij geen kreeft meer in huis heeft want dat is eigenlijk zijn specialiteit. Maar wij smullen evengoed van de spaghetti met tonijn die hij in een half uurtje voor ons in elkaar draait. En we hebben het mega gezellig. De potten eigengemaakte rum  komen op tafel en het maakt Victor niets uit dat, doordat we zo lang blijven zitten, zijn laatste voorraad benzine wordt opgeslurpt door de aggregaat. Als we na een geweldige avond toch maar besluiten om te gaan slapen voordat de stroom uitvalt, belooft hij voor ons nog een brood te gaan bakken. Na die potten bier en rum zijn we benieuwd of dit een grap is. Morgen vroeg zullen we het weten.

Victor heeft woord gehouden. Om 6.30u. zit hij ons stralend op te wachten met een heerlijk vers gebakken brood uit zijn houtoven. Het is zelfs nog warm als wij de eer hebben om het aan te mogen snijden. Wat is het jammer dat we niet kunnen voorspellen of we hier nog extra tijd kunnen doorbrengen. Vandaag volgt nog een zware route met 2x een oversteek. Als we geen problemen meer tegenkomen, lopen we ruim voor op schema. Victor belt een vriend in Manakara, om alvast een bungalow voor vanavond te reserveren. Hij zegt dat we het daar ook echt naar onze zin zullen hebben omdat het ver buiten het drukke centrum, eveneens op het strand ligt. Er is plek dus we besluiten met pijn in ons hart vandaag door te reizen. We hoeven maar 2x een pontje te nemen maar dit slurpt veel van onze tijd op doordat de eerste zojuist aanvangt om een rimboetaxi met bijbehorende passagiers te laden en dus nog op en neer moet en de 2e aan de overkant staat en alle tijd neemt om onze richting op te komen. De rest van de route verloopt voorspoedig maar we moeten evengoed onze lunch overslaan. Och, de crackers van de bakker uit Tana blijken nog steeds goed te smaken. Om 17.30u komen we in Manakara aan bij Hotel Antemoro. En het is inderdaad ook een mooie bungalow, voorzien van alle gemakken. Tenminste dat denken we. We willen voor het eten nog even gaan douchen als blijkt dat we totaal geen water hebben. Als we gaan informeren blijkt dit de laatste tijd een groot probleem te zijn in Manakara. De waterleidingmaatschappij rommelt maar wat aan waardoor ze regelmatig zonder water zitten. De bekende emmers water worden naar onze badkamer gebracht en daar zullen we het dus even mee moeten doen. De maaltijd die om 19.30u wordt geserveerd maakt heel veel goed. Spaghetti met overheerlijke gamba's! Na het eten roepen ze vanuit de keuken dat ze weer water hebben. We gokken er op dat dat morgenochtend ook nog zo is want we duiken nu toch echt ons bed in.

Vandaag maken bij hoge uitzondering een toeristisch dagtochtje. Maar we hebben gelezen dat het kanaal van Pangalanes bijzonder mooi is. We gaan op pad met een gids met een wel heel bijzondere naam. Hij heet namelijk Francis!
Harrie moet zich nog wel even omkleden omdat het rode t-shirt dat hij draagt verboden is om op het kanaal te dragen. We gaan met een Vaza piroque het kanaal op. Vaza betekent vreemdeling en omdat ze voor de toeristen op de piroque een overkapping hebben gemaakt is het dus een Vaza piroque. We hebben drie peddelaars waarvan er eentje ook de controller is. Dat wil zeggen: hij moet ook het water uit de boot scheppen. Het is een zware taak om dit bootje op mankracht voort te bewegen want er staat een behoorlijke wind. Aan de oever van dit kanaal zijn overal vissersdorpjes. Bij onze eerste stop, kopen we vis voor onze lunch en wordt het moraal van het verhaal van het verboden rode t-shirt verteld. We zijn hier op de splitsing waar het kanaal overgaat in de zee. In een ver verleden is hier een lading militairen gedood door haaien. De militaire droegen rode t-shirts en vanaf dat moment is deze kleur dus verboden. De manager van het hotel moest vanochtend al lachen toen hij Harrie zag. Hij zei ook al "als je levensmoe bent, moet je dit shirt aanhouden".
Maar met zijn beige t-shirt hebben we het er heelhuids vanaf gebracht. 's-Middags bezoeken we een vissersdorpje waar helaas weinig van het echte vissersleven is te bespeuren. Want ik zei het al, het is een toeristisch tripje. In plaats van vis vangen, brengen ze hier hun tijd door met het maken van souvenirs. We wandelen naar de achterkant van het dorp dat dan weer grenst aan de oceaan. Wederom een prachtig strand waar we nog heel eventjes met tweeën van kunnen genieten voordat een zwerm Franse toeristen arriveert. De lunch die door onze peddelaars is bereid is echt geweldig. Ze hebben een grote vis gegrild, 4 mini kreeften en 4 gamba's. Daarbij krijgen we nog een kom gebakken aardappeltjes met groenten en een kom Madagassy rijst. En als toetje ook nog gegrilde banaan. De waarde van dit "foute" dagtripje is hiermee weer een heel eindje opgekrikt. Rond 15.30u zijn we weer terug bij onze bungalow waar we heerlijk kunnen relaxen.

Vandaag heb we een relax dag. De grote avontuurlijke route hebben we er hier eigenlijk opzitten met nog 4 dagen te gaan om in Tana te komen. Dat moet een eitje zijn dus we blijven nog een extra nacht in Manakara. Wel zonde dat we door de eigenaar worden geadviseerd om vanwege de veiligheid op het terrein te blijven. De bungalows zijn gebouwd op het strand, ons balkon ligt op 50 meter van de branding maar helaas dus wel met een hek er tussen. En dat is het grote verschil met de moeilijk te bereiken plaatsen waar wij eerder waren. Bij Victor hadden we heerlijk op het strand kunnen liggen. Daar hebben ze ook geen politie. Hij vertelde dat de bevolking zelf geen dieven accepteert. Als je daar iets steelt moet je het met de dood bekopen. Dat is een betere methode dan de vele politieagenten die in dit gebied rondlopen zonder ook maar iets te bereiken. We wagen het er wel op om samen met Naivo even naar het centrum te gaan om goedkope malaria tabletten te kopen. Dit advies kregen we gisteren van Franse gasten die hier zelf hebben gewoond. Je koopt per persoon 3 tabletten Fansidar die je in 1 x inneemt en je bent voor 21 dagen beschermd tegen de Malariamuggen. Totale kosten voor 2 personen bedragen maar liefst € 2,50!!!! Omdat ik vorige week 1 dag kotsmisselijk ben geweest van de dure Malarone tabletten was ik gestopt om deze in te nemen omdat in het zuiden van Madagascar geen malaria voorkomt. Overal waar we kwamen vertelden de managers dat de gasten altijd ziek worden van die rotpillen en waren we ook al geïnformeerd over deze goedkope variant zonder bijwerkingen. Omdat we vanaf hier weer in het malariagebied zitten gaan we even naar de apotheek om deze tabletten te kopen. En omdat wij toch wel echte kaaskoppen blijven, scoren we in de supermarkt een stukje President Brie met croissantjes en crackertjes. Het relaxen kan beginnen!

We genieten van ons laatste ontbijtje in Manakara. We zijn bij  hotel Antemoro eigenlijk al een beetje ingeburgerd. De eigenaar vraagt ook nog lachend of we zeker weten of we willen vertrekken. We hebben ons bij aankomst aangemeld voor 1 nachtje en het zijn er uiteindelijk 3 geworden.  Om 8.45u vertrekken we richting Ramanofana. Een gemakkelijke route over alleen maar goede weg. We waren bijna vergeten dat dat in Madagascar nog bestaat. We zijn dan ook na 4 uurtjes rijden al op de plek van bestemming. Iets voorbij het hotel met de simpele slaaphokjes waar we in 2006 hebben vertoefd, staat nu het nieuwe hotel restaurant Le Grenat waar ze aan de achterzijde mooie, comfortabele bungalows hebben gebouwd met uitzicht op de rivier en op de berg van het National Parc. Vanaf ons balkon kunnen we nu zien waar we in  2006 hebben geklommen tijdens ons bezoek aan dit national parc. We blijven ons dit jaar steeds verbazen over de comfortabele slaapplekken die we telkens vinden. Dat is echt een mega verschil met 2006 en 2007. En dan wordt er ook nog eens overal het heerlijkse eten op tafel gezet. We vinden het wel prima zo! Laat het avontuur zich dit jaar maar lekker beperken tot overdag en dan 's-avonds weer lekker bijtanken.

We vertrekken rond  8 uur richting Antsirabe. Dit wordt onze laatste tussenstop voordat we weer terug zijn in de hoofdstad. Ons tripje lijkt zeer goed te verlopen. Meestal rijden hier behoorlijk wat grote trucks die voor het nodige oponthoud zorgen maar het is nu zaterdag en aanzienlijk rustiger. Onze klim door de bergen gaat daardoor lekker vlot. Maar we hebben dit amper uitgesproken of Coen's lodge (zo noemen wij onze oude trouwe Toyota altijd) krijgt het te warm. Het zal toch niet zo zijn dat ie zo dicht bij "huis" de handdoek in de ring gooit. Naivo gaat langzaam rijdend de berg af in de hoop dat ie dan voldoende afkoelt. Helaas.... Het mag niet baten. De wijzer gaat richting het rood dus we moeten hem aan de kant zetten. We zetten de motorkap op een kiertje want volledig open zetten in de volle zon zorgt ook niet echt voor verkoeling. Na een klein uurtje geven we hem nog wat te drinken en dan kunnen we onze weg toch weer rustig vervolgen. Rond half 4 komen we aan bij Madalief. Dit is een stichting die wordt gerund door een Nederlandse dame. In een hoofdgebouw met nog enkele extra bungalows wordt onderdak geboden aan toeristen. Dit alles ligt op een mooi rustig terrein, zo'n 15 km buiten de drukke stad Antsirabe. Van de opbrengst worden momenteel 24 kansarme (wees)kinderen volledig opgevangen en nog eens 25 kinderen krijgen ondersteuning bij hun eigen familie. Stichting Madalief biedt daarbij ook nog eens werkgelegenheid. We worden super trots ontvangen door een aantal medewerkers want de eigenaresse is nog onderweg vanuit Ambositra, de plaats waar de opvang voor de kinderen is gevestigd. Het is echt geweldig om te zien wat Remy en haar man Mark hier hebben opgezet.

We doen het deze ochtend rustig aan want we hebben alle tijd om naar Tana te rijden. We babbelen na ons ontbijt nog even gezellig met Remy en zetten rond 9.15u koers richting Tana. Wat een makkie! 4 uurtjes over de route national.
En dan zijn we toch ook wel weer blij dat we dit avontuur heelhuids kunnen afronden. Zonder te willen zeuren zijn we nu toch wel toe aan wat rust. Want dit geweldige avontuur in het zuiden vreet natuurlijk ook wel wat energie. Maar het moet gezegd worden. Het is de moeite meer dan waard geweest. We worden 's-middags hartelijk ontvangen door Coen, Hary en Sammy en gaan ter afsluiting met z'n allen gezellig lunchen op een terras in Tana. En daarna nog heerlijk relaxen in de tuin. Terwijl ik thee zet neemHarrie de hangmat al in beslag om de pils van vanmiddag te laten zakken. Anders past de bananenrum die hij later met Coen drinkt er niet meer bij. En dan toch maar een beetje op tijd gaan slapen want morgen moeten we al weer om 6.45u op de luchthaven zijn voor onze vlucht naar Ile Saint Marie.

Om 6.00u brengt Coen ons naar de luchthaven. We komen goed door de drukke maandagochtend spits die hier dus al vroeg begint. Na een kleine vertraging i.v.m. een systeemstoring op de luchthaven zijn we op weg naar Tamatave waar we een tussenstop hebben. Op het einde van de vlucht maakt de piloot een, voor ons gevoel, wel erg scherpe bocht naar rechts om voor de landingsbaan te komen. En eenmaal op die landingsbaan blijkt dat hij ook aan de grond van scherpe bochten houdt. Niet iedereen kan lachen om de scherpe bocht naar links maar wij kunnen er de humor wel van inzien. Hij heeft waarschijnlijk gisteren ook Formule 1 gekeken. We moeten even uit het vliegtuig maar kunnen de handbagage laten liggen. Ik zei al met een lach "hopelijk laten ze de grote bagage ook liggen". Maar we zijn in Madagascar, dus bij het laden van de bagage is geen rekening gehouden met de verschillende bestemmingen van de passagiers. Het wordt dus een chaos van koffers uitladen en weer terugleggen. Met ons bagagedrama nog fris in ons geheugen verlies ik deze mannen dus geen moment uit het oog. En dan komt er opeens vanaf de andere kant van het vliegtuig een bagagekar aanrijden met onze 2 koffers op de motorkap! Hij stopt om nog meer koffers te laden en net als ik zie dat de bagagenetten in het vliegtuig al weer worden gesloten, is er toch een medewerker met een helder moment die op onze labels kijkt. Onze koffers worden last minute terug in het vliegtuig gezet. En dan is het in Ile Saint Marie ook weer spannend of ze er uit zijn gekomen. Het vliegtuig heeft de motor al weer draaien voor vertrek naar Tana als onze koffers als laatste de hoek om komen. Het schijnt er dit jaar bij te horen. Eenmaal buiten staat een auto van de Bora Lodge  klaar voor onze bagage want voor ons hebben ze een ossenkar vazaha (lees toeristisch) klaar staan. We bederven de pret niet voor het personeel en doen net of we het leuk vinden. En die schijn hoeven we niet lang op te houden want de Bora Lodge zelf is echt geweldig! We worden hartelijk ontvangen met het nieuws dat ze het heel erg vonden dat we in 2012 niet konden komen en geven ter compensatie van de pech van vorig jaar een gratis upgrade naar de Deluxe Villa. Deze mega bungalow ligt ook nog eens op de beste plek die ze hebben. Direct op het strand en naast het gave zwembad met bar. Beter kan het echt niet meer worden!  Het geeft ons toch even het gevoel dat wij niet alleen van de Malagassy houden maar zij ook van ons. En we schreven al eerder dat het eten in Madagascar zo enorm is verbeterd maar hier blijkt ook nog eens de Malagassy Jonnie Boer achter de kookplaat te staan. "What a wonderful world" is wederom met stip op 1 ons lijflied voor Madagascar!

Ondanks de ruime keuzemogelijkheden bij het ontbijt, beperken we ons tot een bescheiden ontbijtje. Want zometeen gaan we de zee op, op zoek naar de walvissen. En omdat we van de medewerkers al een pilletje tegen zeeziekte krijgen uitgereikt, riskeren we het niet dat ons ontbijt straks wordt gerecycled. Allereerst krijgen we een briefing van de medewerkster van Ceta Mada over de walvissen en over de spelregels waaraan de onderzoekers zich moeten houden. Ceta Mada is een organisatie die voortdurend onderzoek doet naar de walvissen en hun standplaats bij de Bora Lodge heeft.  Zij zien er tevens op toe dat de walvissen alleen volgens de bij wet vastgelegde regels worden benaderd.  Particuliere boten willen hier nogal eens van afwijken en verstoren hiermee het natuurlijke leven van de walvissen. Van de zware regenjassen en zwemvesten die we voor vertrek moeten aantrekken worden we niet vrolijk bij deze temperatuur maar zonder mogen we niet mee. En eenmaal in volle vaart op zee zijn ze al snel minder warm. We zijn vanaf 8.45u tot 12.30u op zee en zien uiteindelijk 2x een groep walvissen met hun jongen. Want daarvoor zwemmen ze vanaf de zuidpool helemaal naar hier. Ze baren hier hun jong en leren het hier alle belangrijke dingen om te overleven. Zodra hun jong sterk genoeg is, zwemmen ze terug. Eind september zullen ze deze terugreis in gang zetten. Maar nu zijn ze gelukkig nog hier. Ondanks dat er slechts eentje een sprong omhoog maakt is het een belevenis om er zo dicht bij te zijn. Wel balen dat ik dit "bommetje" heb gemist omdat ik me net even omdraaide. Maar als ik Harrie moet geloven was het enthousiaste gegil van de biologe niet overdreven. Je moet bij een walvis met jong op minimaal 200 meter afstand blijven. Maar als je de motor op zee uitzet en de walvissen benaderen zelf de boot is er natuurlijk niets aan de hand. En dat doen ze vandaag. Dan is het gewoon genieten en opmerkelijk dat ze zo lief zijn om de boot te accepteren. Want ze kunnen ons met gemak omver gooien. Op de terugweg zwemmen ook nog een aantal dolfijnen met ons mee. Dat blijft ook altijd mooi om te zien. Voor de beleving een geslaagde dag maar voor de foto's en film helaas niet. Op een wilde zee als vandaag is het onmogelijk om dit prachtig stukje natuur vast te leggen. Maar het zit voor altijd in onze herinnering.

Dit is echt een top plek om te relaxen. De Bora Lodge en Spa is echt geweldig en dat gelukkig zonder een hoop poeha. Onze accu's zijn weer geladen. Dat is niet moeilijk in deze omgeving met geweldig uitzicht, temperatuur, massages en springende walvissen. De 20e kwamen ze ons zelfs verrassen toen ze bij zonsondergang vooraan aan het rif bij het hotel hun kunsten kwamen tonen. En vandaag hebben we  nog genoten van een gezellige bbq-lunch met heerlijke kreeft en natuurlijk de deuntjes van de Malagassy band waarvan ook de dorpskinderen volop genoten. Het plaatje is dan weer helemaal zoals het moet zijn. Wij sluiten ons aan bij wat de Trotter schrijft: " Ile Saint Marie: voor een paar dagen of.....voor de rest van je leven?!"

En dan gaan we morgen toch echt afscheid nemen van al dit moois. We hebben nog wat extra geluk. Onze vlucht vanaf hier naar Tana vertrekt pas om 12.30u in plaats van om 11.15u. Dus morgen ochtend ook nog lekker moura moura. (Rustig aan) In Tana komt Naivo ons ophalen want we zijn uitgenodigd om de middag bij hem thuis door te brengen. 'S-avonds brengt hij ons weer naar de luchthaven waar we om 1.10u vertrekken naar Parijs.

En dan zijn we de 23e weer op Hollandse bodem!
En dan blijft de vraag: Madagascar, 3x scheepsrecht of niet?.........