Na een uitgebreid ontbijtbuffet worden we via de shuttleservice naar de luchthaven gebracht. Hier gaat alles zo snel dat we 2 uur te vroeg door de douane zijn. Maar goed... je kunt er maar zijn.Singapore Airlines verzorgt, zoals vanouds, een prima vlucht. Oeps, we eten hier al veel te veel. Maar toch lekker relaxed met een wijntje erbij. Het slapen gaat ons helaas minder goed af. We hebben een directe aansluiting op Singapore naar Medan en gelukkig liggen onze koffers keurig naast elkaar op de band. Het is inmiddels al 15 augustus.

Op de luchthaven van Medan worden we opgewacht door Nijar, onze gids in Sumatra van het reisbureau dat ook de naam gids in Sumatra draagt. Nijar spreekt prima Nederlands. Dat is toch wel erg handig. Hij laat ons in Medan een aantal hoogtepunten zien zoals de grote moskee en het paleis van de sultan. Bij de moskee wordt volgens moslimgebruik wel van mij verwacht dat ik een hoofddoek draag. Op zich niet zo erg mits deze niet van synthetisch doek was. Nog gekleed in ons reistenue (dikke spijkerbroek en shirt met lange mouwen) is dit net iets te veel van het goede. Het wordt dus een bliksembezoek aan de moskee. Na de lunch rijden we door naar Bukit Lawang, onze eerste bestemming. We hebben eigenlijk Junia Guesthouse geboekt omdat onze eerste keus de Eco Lodge niet meer beschikbaar was. Maar Nijar belt voor de zekerheid nu toch nog naar de Eco Loge en kan voor ons de laatste kamer boeken. We moeten natuurlijk wel wat annuleringskosten betalen aan Junia Lodge maar zijn toch erg blij dat we nu toch een kamer hebben bij Eco Lodge. We maken alvast kennis met de locale gids die morgen met ons de jungletrekking gaat maken. Voor het avondeten eerst even plat want we zijn echt gebroken. En nu is het inmiddels 21.30u en we zijn gelukkig al terug in onze Lodge want we maken kennis met onze eerste Sumatraanse subtropische regen/onweersbui. En wij kunnen bevestigen dat je dan blij bent als je binnen bent. Lekker naar bed!

We hebben gelukkig prima geslapen. Dat hadden we ook wel even nodig. Na ons ontbijt gaan we om 7.00u de jungle in op zoek naar de Orangutans. De jungle grenst direct aan de Ecolodge. Voordat het natuurreservaat start hebben we al de nodige zweetdruppels van de klim naar boven. En het is extra opletten want door de harde regen van vannacht is het extra glad. We zijn al dik 2,5 uur aan het klauteren en hebben de Orangutans nog niet gezien. Wel een paar schattige Thomas leaf monkeys. Dan leggen we díe maar vast op camera want zij kunnen er ook niets aan doen dat we voor de grotere heren en dames komen. En dan....horen we geritsel in de bomen. Deze keer geen wind of eekhoorn. Hoog in de boomtoppen zien we een prachtig Orangutanvrouwtje met haar jong. De moeder is gelukkig nieuwsgierig genoeg om naar beneden te komen maar het jong klimt veilig in haar nest om vanuit daar over de rand de streken van moeder in de gaten te houden. Die laat zich werkelijk van al haar beste kanten zien. Ze blijft Harrie in de gaten houden en het lijkt wel of ze steeds bedenkt...ik heb nog wel een ander leuk standje voor een mooie foto. Geweldig! Hier kunnen we wel de hele dag naar blijven kijken. Toch trekken we weer een stuk verder en daar treffen we de nóg grotere variant. Een stoer mannetje, nou ja zeg maar kerel mét zijn geliefde. Wát een spierballen en wát een mooie baard. Hij is al wat ouder want zijn wangen beginnen al te bollen. Op latere leeftijd krijgen ze namelijk grote zijwangen. Het vrouwtje is niet zo gecharmeerd van ons bezoek en begint haar man te verleiden en lokt hem zo weer lekker diep de jungle in. En nu moeten we toch echt weer terug. Onze trekking zit er helaas op. Maar toch niet helemaal. Op de terugweg zien we opnieuw een prachtige moeder met haar jong. Dit jong is minder bang en wil lekker spelen. Onze gids lokt hem met een dunne stok. Die komt hij maar wat graag van hem afpakken om er dan zelf mee te gaan spelen. Alles onder scherp toeziend oog van moeder. De gids zegt dat dit vrouwtje er om bekend staat wat agressiever te zijn dus we moeten allert blijven. Hier de rugzak openen om bananen te pakken is volgens hem geen optie. Dus een stuk verderop opent hij zijn rugzak en gaat eerst alleen terug om te kijken hoe ze reageert. Gelukkig is ze in een aardige bui en kunnen wij ook weer komen kijken naar het allermooiste cadeautje van de dag. Het jong komt in de armen van haar moeder. Die kauwt de bananen wat voor en dan wordt met een kussende beweging de banaan overgebracht naar de bek van haar jong. Met geen pen te beschrijven zó mooi! Daarom voor jullie een mooie foto van dit geweldige duo. Hiervoor zijn we naar Sumatra gekomen. Wat een prachtige natuur, wat een geweldige beesten. Dit mag nóóit verloren gaan!?

We vertrekken om 9.00u. vanuit Bukit Lawang en zetten onze reis voort naar Berastagi. Vandaag wordt op Sumatra onafhankelijkheidsdag gevierd. Veel mensen zijn dus vrij en trekken er op hun brommer op uit om gezellig te gaan feesten. Het veroorzaakt een enorme chaos in het verkeer. Het is wel leuk om te zien hoe de schoolkinderen dit vieren. Zij rijden in trucks rond en zwaaien met vlaggen en maken zo veel mogelijk herrie. Sommige kinderen zitten zelfs op het dak van de cabine. Dat kun je je in Nederland natuurlijk niet voorstellen. Overal worden spelen georganiseerd, vergelijkbaar met koningsdag in Nederland. Hier hebben ze bijvoorbeeld een variant dat hoge bomen worden ingesmeerd met een glijmiddelen en dan moeten ze proberen om bovenin de boom de troffee te pakken. We hebben wel gezien dat ze zo'n boom aan het klaarmaken zijn maar het grappige klimwerk hebben we helaas nog niet gezien.  Maar misschien gaan we dat toch nog meemaken want officieel is 17 augustus de onafhankelijkheidsdag maar ze vieren het een aantal dagen. Door al deze vieringen staan we helaas vandaag wel erg lang in de file. Hierdoor bezichtigen we wel de moderne Marian Shrine, een Hindoestaanse kleurrijke kerk opgedragen aan "our Lady of Good  Health" maar hebben we geen tijd om naar de krater van de Sibayak vulkaan te klimmen. Maar we overnachten vandaag in de mooie Nachelle Homestay in Berastagi. Vanaf het dakterras kunnen we hier hopelijk morgen rond 6.30u de vulkaan zijn as uit zien spugen. Dus we gaan nu heerlijk genieten van een warme douche en op tijd slapen. De vulkaan zorgt wel voor veel vervuiling. Dit stadje ligt altijd helemaal onder het as. Op het dakterras staan dan ook slippers klaar voor ons. Schoenen zijn in de homestay verboden en dat is begrijpelijk als je ziet hoe veel as hier overal ligt. Benieuwd of we de boosdoener morgen in actie kunnen zien.

Om 6.00u gaat de wekker want rond 6.30u spuugt de vulkaan zijn as uit. Enthousiast lopen we naar het dakterras. Helaas....de wolken en mist ontnemen het zicht op de vulkaan. We moeten het doen met het as dat op het terras ligt. Na het ontbijt vertrekken we richting het Tobameer. We maken een stop bij een dorpje waar nog een aantal traditionele batakwoningen staan. Het zijn prachtige hardhouten huizen op pilaren. We mogen van de bewoners ook binnen een kijkje nemen. Het is een enorme grote ruimte met 4 kookplekken en slaapruimtes. Momenteel wordt dit huis door 4 gezinnen van dezelfde familie bewoond. De opa, tevens eigenaar van dit batakhuis is al 100 jaar en wordt net wakker als wij binnen zijn. 3 dames zijn al druk in de weer met koken en een oudere dame legt haar rietvlechtwerk aan de kant om even te genieten van haar pruimtabak. Bijzonder om even een kijkje te mogen nemen in het dagelijkse leven van deze familie. Even later stoppen we bij het niet meer bewoonde batakdorp waar in het verleden 11 generaties koningen hebben gewoond. Daarna maken we een stop om even te wandelen bij een waterval en alvast te genieten van het eerst uitzicht op het gigantische Tobameer. Met de lunch geeft Nijar ons zijn verrassing voor onze huwelijksdag. Hij heeft gisteren bij de bakker een gevulde cakerol gekocht. Na onze feestelijke lunch rijden we nog snel naar een theeplantage want we moeten uiterlijk om 14.30u bij de haven zijn waar om 15.00u de ferry vertrekt naar Samosir, het eiland op het Tobameer. Wij slapen de komende 3 nachten op het schiereiland Tuktuk waar we een kamer hebben bij Toba Village Inn. Het is een prachtige locatie direct aan het meer. Hier komen we die 3 dagen wel door!

Toba Village Inn heeft een Belgische eigenaar die oorspronkelijk bakker van beroep is. En dat betekent: heerlijke bruine breekbroodjes bij het ontbijt. Wij houden van de buitenlandse keuken  maar nasi goreng als ontbijt heeft toch nog niet onze voorkeur. We verkennen vandaag een stukje van Samosir eiland. Samosir is even groot als Singapore dus het is goed dat we hier 3 nachten blijven. Op dit eiland staan heel veel graftombes of te wel met de lievere benaming "Huisje voor altijd" genoemd. Hoe groter het huisje en hoe mooier de plaats van het huisje, des te rijker is de familie. Meestal staan ze zo hoog mogelijk zodat de overledenen dicht bij de hemel zijn maar ook goed zicht houden op de familie. Maar hier staan ook Huisjes voor altijd aan de rand van het Tobameer. In de meeste huisjes liggen al meerdere familieleden bij elkaar. We bezoeken een batakdorp waar we een uitvoering van traditionele dansen bijwonen. Voor ons principe iets te toeristisch maar toch wel leuk om te zien. Daarna bezoeken we een oud batakdorp waar tot 1888 tot de doodstraf veroordeelde gevangenen op het pleintje werden geëxecuteerd. Op de simpele manier: knielen voor een stenen blok, schouders op de steen, kop eraf. Over het verhaal dat de koning het bloed op dronk en het lichaam door de dorpsbewoners werd opgegeten bestaat de nodige discussie over de waarheid. Iedereen moet het maar naar eigen fantasie invullen. Wij houden het bij terugkomst bij ons hotel bij een heerlijk broodje kroket waar de eigenaar ons, trots op zijn eigengemaakte special op de menukaart, persoonlijk een smakelijke lunch komt toewensen. En ondanks dat het hotel is volgeboekt, lijkt het zwembad, terassen en zonnebedden aan het meer vandaag ons privébezit te zijn. Dat is het voordeel als je wat langer ergens blijft. Dan heb je 's middags lekker de tijd om te chillen.

Vandaag zoeken we het wat hogerop. We rijden naar de top van Samosir en maken diverse stops bij de bergdorpen. Het uitzicht over het meer wordt steeds mooier. De dorpsbewoners hebben gelukkig geen probleem met onze aanwezigheid waardoor we rustig door de dorpjes kunnen wandelen en vanaf hun "achtertuinen" kunnen genieten van de meest mooie uitzichten. Ze hebben hier opvallend veel honden. Helaas komt dat omdat die hier worden verkocht aan de restaurants. Wij willen ons er geen voorstelling bij maken maar ze staan hier dus echt op de menukaart. We moeten dus echt even schakelen en hier niet langer over nadenken en gewoon blijven genieten van de rustige en vredige sfeer. Rondom de huizen lopen ook nog overal buffels, varkens en kippen en we zien weer heel veel mooie Huisjes voor altijd. Terug op Tuktuk is het gedaan met de rust. De president wordt hier vandaag verwacht wat dus gepaard gaat met de aanwezigheid van beveiligers die druk in de weer zijn om de chaos in het dorp enigzins onder controle te houden. We hebben de helikopter horen aankomen maar verder geloven wij het wel. We gaan lekker terug naar het hotel waar we vanmiddag weer lekker gaan chillen. Dan krijgen we toch nog onverwacht te dealen met de aanwezigheid van de president. Om 16.30u komt Nijar ons vertellen dat het  door het bezoek van de president zo druk is op Samosir en hij hierdoor morgen niet verzekerd is van een plaats op de ferry. Je kunt hier namelijk niet vooraf een reservering maken. Hier werkt het principe van wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Er zijn nu zo veel mensen op het eiland dat Nijar niet wil riskeren dat we morgenvroeg geen plek hebben. Nijar vertrekt daarom vanavond alvast en wij kunnen morgen om 6.45u met de ferry voor de locals. Die stond voor ons eigenlijk om 7.45u op de planning maar in verband met de aanwezigheid van de president zijn een groot aantal vaarten komen te vervallen. En wij moeten morgen wel echt de vroege oversteek maken want het is een lange tocht naar Sipirok. Op de locale ferry kan geen grote bagage mee. We ritsen dus snel een rugzak van ons koffer en vullen die met de benodigdheden voor vanavond en morgenvroeg. De rest van de bagage gaat nu alvast met Nijar naar het vasteland. Och ja, met een beetje fantasie gaat het hopelijk op deze manier allemaal lukken. Guido, de hoteleigenaar, brengt ons morgen zelf naar de haven en zorgt voor een ontbijtbox. Dat is natuurlijk een superservice! Toch blijft het onhandig dat de president zonodig zijn uitstapje naar Samosir tegelijk met ons moest plannen maar een kleinigheidje blijf je houden.

Om 6.30u vertelt Guido ons dat we niet naar de haven hoeven. Hij heeft goed contact met de eigenaar van de locale ferry die om 7.00u vaart en geregeld dat we aan de pier van het hotel worden opgepikt. Dat is natuurlijk een superservice. Hij loopt ook met ons naar de pier en blijft telefonisch in contact met de schipper zodat hij er zeker van is dat wij niet worden vergeten. Met een goed gevulde ontbijtbox stappen wij even later zonder problemen op de ferry. Wat een superservice! De eerst volgende ferry mag pas om 12.00u uitvaren in verband met de beveiliging rondom de president. Als we na een half uurtje varen in de haven aankomen staat Nijar ons al op te wachten. Normaal proberen ze in groepje van verschillende gidsen naar Sipirok te rijden maar vandaag lijken wij de enige te zijn die de route rijden.  Waarschijnlijk komt dit door de beperkte mogelijkheden tijdens het bezoek van de president want die heeft hetzelfde reisplan als wij. Als we de stad Balige naderen is weer overal volop bewaking. De president opent hier vandaag het carnaval dat zodadelijk begint met een optocht. Er worden al wat praalwagens de weg opgeduwd en bij de hoofdtribune langs de weg is al volop muziek. Als wij deze tribune passeren wordt enthousiast omgeroepen dat de president op 2 km afstand achter ons rijdt. Dit is echt té grappig voor woorden. Het lijkt of wij de front wagen zijn van de stoet van de president met wagens van wegenpolitie en militaire politie met zwaailichten en sirenes om ons heen. Wat een mazzel dat we zo'n goede start hadden vanmorgen anders hadden we hier pas vanmiddag, na de optocht, weer door mogen rijden. Onze lunch is al net zo grappig. Als wij aankomen verlaten de hoge mannen van een oliemaatschappij het restaurant. In het grote restaurant, dat verder geen gasten heeft, neemt een muzikant weer direct plaats achter zijn elektrische piano en begint voor ons te zingen. Nijar vermoedt dat die is ingehuurd omdat de mensen van de oliemaatschappij hier zijn komen lunchen. Het eten is ook van prima kwaliteit hoewel de kok bij mijn spaghetti kipbolognaise waarschijnlijk een peperbus heeft gebruikt met te grote gaten. Halleluja, wat is die heet. Mijn halve liter water bij de lunch is geen overbodige luxe en verder blus is nog wat met de kroepoek van Harrie zijn Nasi Goreng. Door het vele drinken, moet ik helaas onderweg al weer een sanitaire noodstop maken. Die zijn hier op verschillende plaatsen heel creatief gemaakt. Wat bamboe stokken in de berm met rondom wat zeil gespannen aan de rand van het riool functioneren prima. Hoewel het richtwerk met je hakken op het randje van het diepe betonnen riool nog wel wat vaardigheid vereist. Later in de middag stoppen we in het plaatsje Sipoholon. We lopen achter de huisjes tussen de struiken door een heuveltje op. En dit hadden we niet verwacht. Zomaar uit het niets liggen hier prachtige heetwaterbronnen. Het water dat hier stroomt heeft een temperatuur van zo'n 70 tot 80 graden. In de warmwater "beekjes" zit aan de wanden witte alg. Écht wederom een schitterend stukje natuur! Om 16.00u arriveren we bij ons hotel voor vannacht, Tor Sibohi Nauli in Sipirok. Het zijn huisjes, gebouwd in de Batakstijl. Nijar heeft van te voren gezegd dat het  niet zo luxe en wat verouderd is maar het ziet er allemaal netjes uit en wij zijn tevreden met onze kamer. Maar na een uurtje of twee komt de ene na de andere wesp of bij binnen gevlogen via de lamp van de badkamer. Wij denken dat er een nest boven het plafond zit en bellen voor de zekerheid even met Nijar. Die komt even een kijkje nemen en binnen 5 minuutjes is geregeld dat we naar de kamer naast ons mogen verhuizen. Na de snelle miniverhuizing wandelen we naar het restaurant. Een jongen wijst naar achter en zegt dat we daar plaats kunnen nemen aan onze tafel. Er zitten een aantal locals die al klaar zijn met eten en een paar mannen kijken de motorraces. Na een kwartiertje komt een ober naar ons toe en vraagt of we misschien aan onze tafel willen plaatsnemen.Ze hebben dus voor ons een net tafeltje gedekt in een aparte ruimte. Dit is natuurlijk goed bedoeld maar dit zijn toch altijd de momentjes dat wij ons een beetje generen. We hadden natuurlijk prima kunnen eten tussen de locals in. Maar we kunnen natuurlijk hun service niet weigeren en gaan braaf apart zitten. Hopelijk komt het eten snel want we hebben nog wat slaap in te halen.

Na een prima nachtrust reizen we vandaag verder naar Bukittinggi. We hebben gelukkig de tijd om een aantal leuke stops te maken. Allereerst stoppen we in Sipange om een kijkje te nemen bij de werkplaats van een messensmederij. Een zware klus. Het ijzer dat hier wordt gebruikt zijn voormalige bladveren van auto's. Het ijzer wordt in het open vuur heetgestookt en dan wordt het door 2 of 3 mannen gesmeed. Ze slaan om beurten in een strak ritme op het ijzer. Deze zware baan wordt door de meeste mannen verricht als bijbaan naast hun werk op de rijstplantages. In Air Terjun Aek wandelen we over de touwbrug om daarna de waterval te bezoeken. De klim naar boven is zeker de moeite waard. De locale bevolking komt hier ook erg graag om te relaxen. Rondom de waterval staan allemaal kleine 2-persoons hutjes waar stelletjes samen in gaan zitten. Maar er staan er zó veel kort bij elkaar dat het romantische idee wel ver te zoeken is. En helaas laten ook hier de mensen al hun plastic troep achter in de natuur. Na de waterval krijgen we in een volgend dorpje een rondleiding in een kruidentuin. Wat een genot als je toch al die verse kruiden uit je tuin zou kunnen halen. Na de lunch bezoeken we opnieuw heetwaterbronnen maar deze zijn totaal anders en minder mooi dan die van gisteren. In beekjes zie je het water pruttelen en het veroorzaakt een enorme stoom. Natuurlijk een bijzonder natuurverschijnsel maar niet zo fotogeniek zullen we maar zeggen. Dat is de latere stop bij de goudzoekers in de rivier wél. Wat een enorm geduld moet je hebben voor dit werk. Een oudere man laat ons het werk van dichtbij bekijken. De modder uit de rivier wordt in een grote houten schaal gemixt met zwart zand en water en dan rondgedraaid. Door  de toevoeging van het zwarte zand worden de fijne puntjes goud beter zichtbaar. Hij laat ons trots de opbrengst van de afgelopen week zien, 3 gram goud. Deze goudzoekers worden regelmatig bezocht door de opkopers en die gaan er vervolgens het grote geld van maken. De goudzoeker toont ons ook de andere waardevolle dingen die hij in de rivier heeft gevonden. Wij kopen bij hem een cent uit 1939 uit de tijd van Nederlands Indië. Voor ons een mooie herinneringen aan deze dag en voor hem waarschijnlijk een betere opbrengst dan zijn verdiensten van zijn zoektocht naar goud. Later in de middag passeren we bij Bonjol de evenaar. Daar hebben ze natuurlijk een publiekstrekker van gemaakt. Er staat een grote wereldbol naast de weg en op de weg staat met grote letters aangegeven dat je over de evenaar rijdt. We maken een korte stop en stappen samen met Nijar hand in hand over de evenaar. We slapen vanavond in Grand Rocky hotel in een zeer luxe kamer die van alle gemakken is voorzien. Even genieten van een warme douche want die zal in elk geval de komende 5 dagen ontbreken.

We gaan met de auto de berg op voor het uitzicht op de kloof van Bukittinggi. Je kunt er ook voor kiezen om via de trappetjes van wat ze hier noemen de Chinese muur naar boven te gaan maar omdat het heeft geregend adviseert Nijar dat we beter met hem in de auto naar boven kunnen omdat de trappetjes nogal glad zijn. We zijn inmiddels in het gebied van de Minang Kabau. De traditionele huizen zijn anders dan die van de Batak. De daken zijn geïnspireerd door de vorm van de hoorns van de buffel en het houtwerk is heel kleurrijk. We bezoeken nog even de markt waar alle kraampjes dezelfde spullen verkopen. Nou ja, ten toon stellen want kopers zie je hier niet veel. Op het plein zijn ze trots op The Big Ben van Bukittinggi. Een wit torentje met een klok. En ook híer hebben ze ontdekt dat toeristen het leuk vinden om met een koets door de stad te rijden maar wij bedanken voor de eer. Voor de lunch rijden we naar Taruko Caferesto. Dit restaurant ligt op de meest idyllische plek die je maar kunt bedenken voor een ontspannen lunch. Hier nemen we dan ook heerlijk ons momentje. Al is dit niet eens een kwestie van zelf nemen. Op Sumatra beschikken ze nergens over de kunst van het eten dat je bestelt tegelijk te serveren. Dus een frietje met een sateetje zul je hier niet samen kunnen eten. Tenminste als je niet óf de friet óf de saté koud wil laten worden. Na de lunch bezoeken we nog een koffiebranderij waar de bonen in een grote stalen ton worden geroosterd. We proeven thee van koffiebladeren maar die smaakt gewoon als thee die uit een thermoskan komt waar eerst koffie in heeft gezeten.  Die kopen we dus niet! Maar ze verkopen ook theebladeren waarvan we de smaak wél kunnen waarderen dus daarvan gaat wél een pakje mee naar huis. Voordat we naar Harau doorreizen bezoeken we nog de replica van het Minang Kabau paleis Pagarayun. Een prachtig kleurrijk bouwwerk. Om 18.30u bereiken we Abdi Homestay in Harau op een super mooie  plek in de vallei.  Hier staan 6 houten bungalows met een prachtig uitzicht op de rijstvelden en bergen. De kamers zijn basic maar ruim, schoon en met een eigen badkamer en toillet van alle gemakken voorzien. Of toch niet helemaal? De Westerse WC pot ontbreekt dus we moeten het doen met de Aziatische pot in de grond. En in plaats van een douche of wastafeltje is in de hoek de voor ons  inmiddels bekende betonnen bak gebouwd met daarboven een kraantje en multifunctioneel plastic steelpannetje om de pot mee door te spoelen en om jezelf mee af te spoelen. Voor dat laatste houden we toch maar lege flessen onder het kraantje in plaats van het water uit de bak. Maar Abdi zegt ons al dat we morgen een andere kamer krijgen met een "zittende" WC. Bij Abdi is het "eten wat de pot schaft" en dat is een heerlijke pot. Door de fantastische sfeer voelen we ons hier direct thuis dus we zijn blij dat we hier 3 nachten hebben gereserveerd.

Nadat Harrie de proef van de grote boodschap op de Aziatische pot succesvol heeft doorstaan, vinden we de verhuizing naar een ander huisje overbodig. Abdi is verbaasd als we hem dat vertellen want de aanpassing van de WC is zijn eerstvolgende verbouwingsplan. Hij vindt toch dat alle huisjes een Westerse pot moeten hebben maar weet het wel te waarderen dat wij nu al tevreden zijn. Na het ontbijt beginnen we aan ons programma voor vandaag. We gaan een wandeltocht maken door de vallei. We starten dwars door de rijstvelden en zien de mensen van dichtbij aan het werk. Onderweg zet Deddy, een andere chauffeur van Gids in Sumatra, een heerlijke beker cappuccino voor onze groep van vandaag. Hij heeft altijd zijn gasbrander bij. We zijn op pad met nog 2 andere gasten van Gids in Sumatra en 2 locale gidsen, vaste medewerkers van Abdi.  We vormen een gezellige club. Deze eerste pauze houden we in een rusthuisje op het rijstveld. Later vervolgen we onze tocht door het dorp Harau waar we door de bewoners hartelijk worden ontvangen. We nemen een kijkje in het hutje voor het huis van een oudere vrouw waar zij het vocht uit de rietsuiker wegkookt in een grote houtgestookte ketel zodat er pure mierenzoete karamel overblijft. Onze lunch wordt bereid door de eigenaresse van de kleine plaatselijk supermarkt. We krijgen noodlesoep met stukjes gepocheerd ei en eten die op aan een tafel in haar winkeltje tussen al het kleurrijk in plastic verpakte eten en snoep dat zij verkoopt. We kunnen er dus weer even tegen.  Na de lunch wordt onze conditie op de proef gesteld als we de klim naar de waterval maken. Het is wel jammer dat de waterval tegenvalt maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de lol die we beleven aan de terugtocht naar Abdi per becak (brommer met zijspan) we passen er net in met z'n tweetjes en de gids zit achterop de brommer. Natuurlijk moeten we af en toe uitstappen als de weg te steil wordt. Maar dat de andere becak überhaupt vooruit komt is helemaal bijzonder. Henk en Jopie op het bankje van de zijspan, Iwal op de bodem van de zijspan en Deddy achterop de brommer bij de chauffeur die zelf alles behalve slank is. We roepen nog naar Henk en Jopie dat ze voor de film en foto een keer moeten omkijken maar ze zitten zó vast dat dat met geen mogelijkheid lukt. Deze lachfilm waarin wij voor alle dorpsbewoners de hoofdrol spelen hadden we voor geen goud willen missen. Eenmaal op de harde weg aangekomen, zien we onverwacht Gibbons in de rand van de jungle naast de weg. Wat een prachtige beesten! We hadden niet verwacht dat ze zo groot zouden zijn. Zo lui als ze heerlijk in de boom liggen,  zo snel wisselen ze ook weer van plek. We nemen de tijd om ze te volgen want dit is écht de kers op de taart van deze dag. We maken nog een laatste stop voor een gezellig drankje. Helaas serveren ze hier de koffiethee. Harrie heeft meer geluk want de forse becak chauffeur gaat op pad voor wat flessen bier. Terwijl hij zelf als moslim geen bier drinkt, vindt hij dat voor ons gezellig clubje een fles bier niet mag ontbreken. Maar daarna rijden we toch echt terug naar Abdi. We weten ons prima te redden met onze flessendouche en kunnen weer fris aanschuiven voor het avondeten. We genieten van een gezellige avond met de andere gasten. Iwal, onze gids van vandaag, haalt zijn gitaar en Chris uit San Francisco pakt zijn ukelele en ritme-ei. Met z'n drieën brengen we de avond zingend door terwijl de anderen hopelijk genieten van ons muzikale plezier. En dit allemaal  in kaarslicht want de stroom laat ons vanavond in de steek. Dat is een probleem waar ze hier in de hele vallei mee te kampen hebben. Als we rond 23.00u. gaan slapen, liggen we ineens in bed met de grote lamp aan. De stroom doet het dus weer.

Vandaag doen we lekker helemaal niets anders dan luieren. Na het ontbijt buurten we wat met Abdi. Eigenlijk heet hij Ikbal maar het is hier gebruikelijk dat zodra je vader wordt de mensen jou hetzelfde noemen als jouw kind. Abdi is dus de naam van zijn zoon. Hij vertelt ons over zijn plannen voor een uitbreiding met maximaal 3 bungalows want hij wil absoluut de knusse sfeer behouden. Bij het ontbijt kregen we vanochtend heerlijk vers vruchtensap van de zuurzak. Wij vinden het een smaakcombinatie van banaan met citrus. Abdi laat ons de boom in zijn tuin zien waar deze heerlijke vruchten aan groeien. Hij ziet dat er weer bijna eentje rijp is die misschien nog in de loop van de dag kan worden geplukt. We krijgen in elk geval alvast een extra hangmat zodat we allebei voor ons huisje heerlijk kunnen chillen. Rond  10.00u. verwelkomen wij totaal onverwacht de familie Willems uit België. Een gezin met 5 kinderen. Het is zo grappig dat ons pad dat van hun nu voor de 3e keer kruist. Het is hun eerste verre reis met het hele gezin maar het lijkt alsof zij nooit anders hebben gedaan. Wij vertellen ze over onze mooie tocht van gisteren en gelukkig is er nog een gids aanwezig zodat zij direct op pad kunnen. En wij blijven gewoon heerlijk genieten van de rust en het uitzicht. Helaas valt wel de stroom weer uit terwijl ik vanmiddag net zo lekker bezig ben om een inhaalslag op het schrijven van onze blogberichten te maken. Harrie heeft zojuist dus ook het voorlopig laatste koude biertje genuttigd. Als lunch krijgen we een zeer smaakvolle Gado Gado. Koken is aan Abdi echt wel toevertrouwd. Daarna ga ik maar ouderwets verder met het opschrijven van onze avonturen terwijl aan het einde van de middag het rijstveldje voor ons huisje in een voetbalveldje voor de kleine kinderen uit het dorp verandert. Dat is bijzonder grappig om te zien want het veldje is één grote modderput. De kinderen zakken vaak tot hun knieën in de blubber maar blijven vrolijk doortrappen achter de bal aan. Ook de Belgische broertjes Pieter en Simon doen mee zodra zij terug zijn van hun wandeling. Altijd mooi om te zien hoe kinderen elkaar meteen accepteren. Zodra we weer stroom hebben zal ik alle avonturen weer digitaal vastleggen. Maar dat zal niet vanavond worden want dan gaan we genieten bij het kampvuur. Iwal en Chris hebben mij al gehouden aan de muzikale voortzetting van ons gezellige samenzijn hier bij Abdi. En de weergoden zijn ons goed gezind. Het blijft mooi weer dus Abdi maakt een mooi kampvuur bij zijn speciale plek in de tuin. En wederom hebben we een super gezellige muzikale avond. Iwal en Chris zijn helmaal weg van Stil in mij van van Dik Hout en als het aan Chris ligt mag ik dit nummer in de repeat stand blijven zingen. En Chris blijft maar roepen: don't  stop singing, keep our special spirit alive my friends!

Vandaag gaan we de geweldige Abdi Homestay helaas verlaten. Ikbal (Abdi) maakt voor ons nog een heerlijke shake van de zuurzak. Er was er gisteren inderdaad nog eentje rijp en die heeft hij voor ons bewaard.  Na het ontbijt vragen wij om de rekening voor al het lekkers dat we hier de afgelopen 3 dagen hebben genuttigd. Oh, dan moeten we hem eerst even vertellen wat we hebben gedronken. Wij kijken hem verbaasd aan en lachen dat hij vast een grapje maakt. Maar nee hoor, want wat blijkt...Abdi is niet van de administratie en schrijft dus niets op. De thee en vruchtensappen vindt hij niet spannend om af te rekenen. Als we maar even tellen hoe veel bier we hebben gehad. We zetten in op 10 halve liter flessen dan weten we zeker dat we hem niet te kort doen. Ik probeer hem nog te overtuigen dat hij dat voortaan echt moet opschrijven maar ik geloof niet dat hij er van onder de indruk is. Na het ontbijt zegt Nijar ons lachend dat we naar onze volgende bestemming, het schiereiland Sungai Pinang, maar voor 2 dagen bagage mee op de boot kunnen nemen en de rest in de auto moet blijven. Lekker handig Nijar, we hebben voor het ontbijt alles netjes ingepakt. Moeten we nu snel ompakken want we moeten op tijd bij de boot zijn omdat later in de middag de stroming heftiger wordt. De familie Willems kijkt ook raar op want zij hebben hier 1 nacht geboekt en hebben hier niets van doorgekregen en hebben ook geen vaste chauffeur met auto. We zullen zien hoe dat vanmiddag gaat verlopen.  Wij pakken toch maar braaf voor 2 dagen een rugzakje en nemen dan met moeite afscheid van Abdi en deze geweldige plek. Zeker met de last minute trubbel berichten over het eiland, waren we net zo lief hier gebleven. Want Nijar vertelt op de valreep ook nog dat we wel even boodschappen moeten gaan doen omdat ze op het eiland weinig voorraad hebben en we daar niet al te veel te eten krijgen. Hij zegt dat hij daar zonder eigen boodschappen altijd honger heeft. Met de gedachte dat op de boot niet te veel mee mag, beperken we ons tot wat flesjes sap, een rol meelkoekjes en 2 zakjes chips. Als we uit de supermarkt komen heeft Nijar een grote tas met boodschappen voor zichzelf! Als we bij de boot van Jophira Tin Tin aankomen blijkt hij ook nog eens voor zichzelf de dubbele bagage van wat wij voor ons samen hebben gepakt bij te hebben. We krijgen te horen dat we niet vanaf hier kunnen varen omdat de zee hier op het moment te wild is. Er zal een chauffeur komen die ons naar een andere plek brengt van waaruit het korter en rustiger varen is omdat we dan tussen eilanden door blijven varen. Maar omdat de familie Willems ook nog in datzelfde busje moet en nog niet is gearriveerd en het waarschijnlijk niet gaat passen, volgt er een nieuw plan. Nijar rijdt met ons en een medewerker van Tin Tin alvast naar de andere boot zodat wij alvast de oversteek kunnen maken. Dan rijdt Nijar terug naar Tin Tin om daar de auto met onze  koffers te parkeren en pakt hij een latere boot samen met de familie Willems. De route naar de boot is een slechte weg maar niet vergeleken met wat wij in Madagascar hebben doorstaan. Dus wij kunnen er de humor nog wel van inzien. In het dorpje worden eerst voor ons 2 zwemvesten gehaald voordat we op de boot stappen. Die lijken we  niet nodig te hebben want de motor van de boot wil niet starten. Na het nodige gesleutel komt er toch wat leven in maar voordat we de haven uit zijn is hij al zeker 10 keer afgeslagen. Uiteindelijk bereiken we toch het open water en bij de eerste heftige golven willen de jongens toch dat wij de zwemvesten aantrekken. Mijn vest kan wel dicht maar Harrie krijgt het vest met moeite om zijn schouders. Maar dat maakt niet uit want mochten we over boord gaan dan zal dit vest zeker blijven zitten. Uiteindelijk bereiken we veilig het eiland. Een soort van expeditie Robinson locatie met 2 losse hutjes en nog een 3-tal kamers in het "hoofdgebouw". Dit hutje heeft wel een (koude) douche en Westerse WC maar is aan de bovenkant gewoon open. Dus lang leve de hemelbedklamboe die er gelukkig al hangt.We gaan alvast op expeditie en als er diverse keren een helikopter overvliegt grappen we dat de andere deelnemers waarschijnlijk zijn afgezet op een ander eiland. Maar 2 uur later, het is inmiddels 17.30u arriveert de familie Willems en Nijar. Hij kwam halverwege de terugweg het busje tegen en is toen overgestapt in het busje en heeft zijn auto, inclusief onze bagage, aan iemand anders meegegeven. Dus we moeten er maar op vertrouwen dat die de komende 2 dagen netjes afgesloten wordt geparkeerd. En dat terwijl Nijar hier zélf niet zo'n vertrouwen in de medemens heeft want hij wil al zijn spullen in onze hut zetten. Vindt hij toch veiliger! Jullie snappen dat hij vandaag bij ons de nodige credits heeft verspeeld. Hij heeft zelfs zijn laptop bij omdat hij af en toe een filmpje wil kijken. Wij proberen het maar allemaal een beetje los te laten en gewoon te genieten van deze mooie plek en een gezellig samenzijn met de familie Willems. En wat dat eten betreft, is het vanavond prima in orde. We krijgen rijst, gemengde groenten en een kippetje van de barbecue en er is voor Harrie een lauw flesje bier. Verder beperkt de drankvoorraad zich tot thee, koffie en water. Maar ook daar valt prima mee te leven.

Het is 5.00u. en we zitten rechtop in bed door de plotselinge herrie op onze kamer. Waar komt dat lawaai in godsnaam vandaan. Zodra we onze zaklamp hebben gevonden beseffen we dat het min of meer uit Allah's naam komt. Oftewel uit de tas van Nijar waarin de telefoon afgaat die om 5.00u. staat geprogrammeerd voor het ochtendgebed. En dat ellendige ding is nog niet uit te krijgen ook. Hij blijft maar opnieuw overgaan vanuit de sluimerstand en de volledige UIT knop van deze telefoon lijkt niet te werken. Dan maar de hele baterij uit dat ding. Bedankt Nijar! We grapten gisteren nog met Bart en Katrien dat we hier voor het eerst sinds ons verblijf op Sumatra eens en keer niet wakker zouden worden van het kabaal uit de moskee. Maar het geluid uit deze telefoon was minstens zo erg. Vandaag staat een eilandtour op het programma. We zullen rond 10.00u. met de boot vertrekken voor een bezoekje aan de mooie bountyeilanden Pulau Marak en Pangang om daar te snorkelen. Voor de lunch wordt gezorgd dus ons dagprogramma lijkt prima voor elkaar te zijn. Tijdens het ontbijt vertelt Nijar dat we in verband met de heftige stroming en hoge golven niet naar deze eilanden kunnen varen. We vragen naar het alternatief en hij zegt dat we wel naar een omliggend eilandje kunnen en dan rond 12.00u. terug zullen zijn. We informeren of de snorkelmogelijkheden daar beter zijn dan op de plek waar we nu zijn maar dat is volgens Nijar hetzelfde. We hebben namelijk al gemerkt dat we zonder waterschoenen hier niet in de zee komen door de vele scherpe stenen en schelpen. Het water is te ondiep om direct te zwemmen want dan stoot je meteen je knieën aan de stenen. We zien de toegevoegde waarde van het omliggende eilandje niet in en besluiten daarom maar hier te blijven. Gewoon relaxen op een handdoekje op het strand en af en toe even in een hangmatje want er hangen er slechts twee. Katrien en Bart hebben voor de komende 2 nachten voor hun gezin een verblijf bij de buren geboekt. Zij informeren bij Tin Tin naar de mogelijkheid om daar te komen maar omdat er geen telefonisch contact mogelijk is, wordt gezegd dat ze maar even te voet bij de buurvrouw moeten gaan informeren. Dat wil zeggen door de zee om de rots heen. Gelukkig hebben zij wel waterschoenen en ze wagen het er dus maar op. Een hele tijd later komen zij terug. Katrien met een bebloed been en Bart zonder zijn bril. Zij zijn door een krachtige golf tegen het koraal aan geslagen en hierbij is de  bril van Bart zoek geraakt. Het is wel gelukt om de buurvrouw te bereiken en die keek verbaasd op over hun "wandeling" omdat Tin Tin haar zou hebben toegezegd dat zij zouden zorgen voor het vervoer. Maar als ze dat hier melden krijgen zij weer geen duidelijkheid over hoe laat ze dan zullen worden gebracht.  De broertjes mogen dus nog wel op cursus communicatie. Later in de middag als het water wat hoger staat, lukt het mij toch nog om te snorkelen. Er zwemmen wel scholen mooie gekleurde vissen met af en toe wat grotere enkelingen in andere kleuren maar verder is het onderwaterleven hier niet echt bijzonder. Harrie vermaakt zich ondertussen met het fotograferen van de krabben die allemaal een ander huisje dragen.  De krabben die hier leven zoeken een huisje (schelp) op maat. Hierdoor krioelt het op het strand van rondlopende schelpen in alle soorten, kleuren en maten. Laat in de middag komt er ineens een boot van de buren om de familie Willems toch maar zelf op te halen. Wij nemen afscheid van dit leuke gezin en Harrie maakt nog wat foto's van hun vertrek om later door te mailen. We zijn na de ervaring van de afgelopen 2 dagen in elk geval blij dat we onze plande overnachting op Maninjau vóór ons verblijf op dit eiland hebben overgeslagen. Dit zou anders onze laatste verblijfplaats op Sumatra zijn geweest. We hadden dan 's morgens nog met de boot  terug gemoeten om vervolgens met de auto naar de luchthaven van Padang te rijden waar ons vliegtuig naar Jakarta, voor de doorvlucht naar onze eindbestemming Bali, om 11.55u. vertrekt. Dat was vrijwel zeker gedoemd te mislukken. Vroeg in de avond arriveren 3 nieuwe gasten via de reguliere langere open vaarroute. Als wij Nijar vragen waarom onze eilandtour dan  niet mogelijk was, zegt hij dat te hebben doorgekregen van Raoul. Maar Raoul zit op het vaste land en is dus vanaf hier onbereikbaar. Als wij hem daarmee confronteren steekt hij een wazig verhaal af over dat hij dacht dat wij er geen zin in hadden. In deze discussie hebben wij geen zin en dat melden we hem dan ook. Het avondeten is net als de lunch van vanmiddag prima in orde met deze keer vis van de barbecue. We gaan om 22.30u. naar bed zodat we morgen uitgerust zijn voor onze vluchten naar Bali.

Van die goede nachtrust is helaas niets terecht gekomen. Een half uurtje nadat we in bed lagen zie ik ineens een rat een poging doen om over de hemel van onze klamboe te lopen. Automatisch gil ik zo hard dat deze mega vette rat weer terug kruipt. Maar niet voor lang. Binnen 5 minuten doet hij zijn 2e poging en er volgen er helaas nog velen. We weten ook niet of de hemel strak genoeg is gespannen om deze jumborat te kunnen dragen en moeten er niet aan denken dat hij op ons bed belandt. Dan wijzigt hij zijn plan en doet pogingen om tussen onze klamboe en de achterwand van de hut naar beneden te lopen. Wij doen ons best om hem met de zaklamp en wat gebonk op de rotan wand af te schrikken maar het is een aanhoudertje. En zo houdt hij ons tot 1.00u. bezig. Dan heeft  hij toch zijn doel bereikt en horen we hem in onze boodschappentas zitten. We hopen dat hij zijn buikje strak eet en dan vertrekt maar er ziten alleen gesloten zakjes chips in en daarin heeft hij geen interesse en vertrekt weer naar de achterwand van ons bed. Wat een ellende...En dan staat ook nog eens mijn blaas op springen. Gewapend met dubbele verlichting van de maglite en de lamp van de telefoon waag ik het er toch maar op. Ik stap met zoveel mogelijk kabaal uit bed en gooi eerst de boodschappentas uit onze hut. In onze met rits afgesloten strandtas zit nog een open zakje borrelnootjes dus die zet ik een stuk van ons huisje af onder een boom. Hopelijk is zijn reukvermogen sterk genoeg om ze daar te vinden. Maar helaas...Een nachtje Harrie en Francis pesten vindt hij blijkbaar belangrijker dan borrelnootjes opeten. Wij doen tussen de bezoekjes van de rat door wat muizenslaapjes maar van een nachtrust is niet meer te spreken en we zijn blij als het licht wordt en we ons hutje kunnen verlaten. De afspraak is dat we vandaag na de lunch om uiterlijk 14.00u. vertrekken maar het wordt uiteraard 15.00u. voordat de boot er is. En we hebben weer geluk. Het is een andere boot dan op onze heenreis maar deze heeft een motor van dezelfde kwaliteit. Het starten neemt dus weer de nodige tijd in beslag met een dobberpauze omdat de motor is verzopen maar uiteindelijk bereiken we toch Padang. We boeken via booking.com nog even een overnachting voor deze laatste nacht op Sumatra. Onderweg naar het hotel is er een verkeersopstopping vanwege de kijkers naar het spel waarbij de mannen in een met motorolie besmeurde boomstam proberen te klimmen om bovenaan een prijs te kunnen  grijpen. Nijar parkeert de auto zodat wij hier nog even een kijkje kunnen nemen. Wij trekken hier, zoals op de meeste plekken op Sumatra, bijna net zo veel kijkers als het spel. Wél leuk om dit op de valreep toch nog even te kunnen zien. Een stuk verderop is de opstopping een heuse file geworden. Ook hier wordt hetzelfde spel gespeeld. Om 18.00u. bereiken we hotel Sofyan Inn waar we vannacht slapen. Doordat dit een moslim hotel is, ben ik hier de enige vrouw zonder hoofddoek. Maar dat maakt niet uit want er wordt verteld dat we hier geen gebruik kunnen maken van het restaurant, terwijl dit wel in de omschrijving van het hotel stond,  maar dat ze wel een roomservice hebben. Dus van die dame zonder hoofddoek zullen ze verder geen hinder meer ondervinden. Het personeel is super vriendelijk en de kamer en is hartstikke netjes en daar gaan we van genieten na ons rattenavontuur. De roomservice verloopt lachwekkend. Nadat ik onze bestelling heb geplaatst wordt ik eerst gebeld dat ze helaas geen avocado meer hebben voor de Juice.  Maar die heb ik ook niet besteld dus we zijn benieuwd wat ze van onze bestelling hebben begrepen. Dan wordt er weer gebeld dat ze het gegrilde kippetje ook niet meer hebben. Jammer, die had ik wél besteld. Dan maar een beefsateetje. Even later wordt ons eten en drankjes in 2 etappes gebracht. We waren al benieuwd of dit de eerste plek op Sumatra zou zijn waar ze alles in één keer kunnen serveren. Niet dus en ondanks de 2 etappe-levering krijgen we toch koude frietjes. Maar we hoeven ze in elk geval niet te delen met een rat dus ons hoor je niet klagen. Inmiddels hebben we wel gehoord dat we hier met onze kamer bijna ín de toren van de moskee liggen dus aan het ochtendgebed gaan we morgen niet ontkomen. Och dat is de laatste keer want op Bali leven ze hoofdzakelijk volgens het boeddhistische en hindoeïstische geloof en zullen we er dus geen last meer van hebben.

Vandaag nemen we afscheid van Sumatra. Nijar haalt ons om 9.00u op voor ons ritje naar de luchthaven van Padang. Onze vlucht naar Jakarta vertrekt netjes volgens schema om 11.55u.Ook de aansluitende vlucht naar Bali vertrekt keurig op tijd en we landen om 18.00u op Denpasar. Omdat we geen zin hebben in de strijd tussen de vele chauffeurs die hier altijd staan, hebben we de transfer via het hotel geregeld. In de aankomsthal staat de chauffeur al op ons te wachten en binnen een half uurtje arriveren we bij het vertrouwde Griya Santrian. Dat voelt weer goed. Ook leuk om onderweg al de herkenningspuntjes te zien. Alles voelt direct vertrouwd en dus prima voor een weekje relaxen. Als we 's avonds om de hoek naar ons favoriete restaurant Wicked Parrot gaan, zien we helaas wel dat dit inmiddels een soort van bejaardensoos voor Ieren en Australiërs is geworden. Het jonge personeel blijft er wel even vrolijk onder en danst er nog steeds gezellig op los bij de vrolijke noten van de band. De verschillende bands hebben waarschijnlijk een soort van vast dienstverband, want die zijn onveranderd. Toch zien we de volgende dag dat gisteren geen toeval was maar de bejaarden het hier voortaan standaard goed vertoeven vinden. We verkeren heus niet in een midlife crisis maar we gaan nu toch zeker gebruik maken van de mega keuze aan omliggende restaurantjes. Het eten en de sfeer is overal even goed met in het bijzonder Japans restaurant Soya. (zie foto voor de overheerlijke sushi!) En dan nemen we af en toe toch maar een afzakkertje bij de Wicked Parrot. Op 2 september wordt in de tuin van het Griya een kunstexpositie geopend van rondtrekkende kunstenaars uit alle delen van Indonesië. Er hangen mooie kleurrijke aquarellen en de volgende dag zien we de kunstenaars op het strand aan het werk. Zij hebben telkens een expositie van 1,5 maand en trekken dan weer verder. Leuk om even te hebben kennisgemaakt met deze creatieve enthousiaste mensen. En verder luieren we er lekker op los op de heerlijke strandbedjes met af en toe een duik in de zee. Een heerlijke massage tussendoor mag natuurlijk ook niet ontbreken. Morgen zit onze vakantie er al weer op en vliegen we om 20.00u. naar Singapore. Als het goed is hebben we daar een aansluitende vlucht waarmee we op 6 september rond 6.30u in Düsseldorf zullen landen. Als we de weergoden kunnen geloven, hoeven we gelukkig nog geen afscheid te nemen van het mooie weer en gaan we thuis nog lekker nazomeren samen met Loesepoes!